در کتاب صحیح مسلم (از کتب معتبر اهل تسنن) از قول «سعد بن ابى وقّاص» لعنت الله علیه، می نویسد:
معاویة به سعد بن ابی وقاص دستور داد تا به على بن ابیطالب (ع) ناسزا بگوید!
«سعد» از دستور او سرپیچى کرد. معاویه، از وى پرسید: به چه سبب على را دشنام نمی دهی؟
سعد گفت: بخاطر آن که خودم در شأن على (ع) از رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله) سه فضیلت شنیده ام که با توجه به آن ها، هیچگاه به سبّ و دشنام علی(ع)، اقدام نمى کنم.
فضیلت اول: در ماجرای جنگ تبوک رسول خدا ( ص) به حضرت على (ع) فرمود: جایگاه تو نسبت به من، همانند جایگاه هارون، به حضرت موسى (ع) باشد؛ با این تفاوت که پس از من پیغمبرى مبعوث نمى شود .
فضیلت دوم: در جنگ خیبر، از رسول خدا (ص) شنیدم، که مىفرمود: « پرچم اسلام را به دست کسى می‌دهم که خدا و رسول را دوست مىدارد و خدا و رسول هم، او را دوست مىدارند». از شنیدن این سخن همه ما در انتظار اینکه این فضیلت بزرگ نصب ما گردد، سر از پا نمی شناختیم، که در همان زمان رسول خدا (ص) على را به حضور طلبید. و پرچم اسلام را که یاد بود نصرت الهى بود، به دست او سپرد و از برکت وجود حضرت على (ع)، فتح و پیروزى عظیمی نصیب اسلام شد .
فضیلت سوم: هنگامى که آیه مباهله ( فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ) ؛ نازل شد، رسول خدا (ص)، حضرت على (ع) و حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسین (ع) را به حضور طلبید و فرمود: بار پروردگارا! اینان اهل بیت من هستند .
که اگر یکی از این فضیلتها براى من بود، بهتر و ارزنده تر از شتران سرخ موی بود که در اختیار من باشد.
این موضوع در بسیاری از کتب علمای اهل سنت نقل شده: 1- ابن کثیر در البدایة والنهایة.- 2- ابن اثیر در اسد الغابه فی معرفة الصحابة. 3- ذهبی در تاریخ الاسلام، ص627. 4- شرح مسلم، النووی.5- و ینابیع المودة، القندوزی.
