ای خاک ره تو خطّۀ خاک * پاکی ز تو دیده عــالم پاک
آشفتۀ موی توست، اَنجُم * سرگشتۀ کوی توست افلاک
عـــالم ز معارف تو واله * تو نغمه سـرای «ما عَرَفناک»
فرموده به شأنت ایزد پاک * لولاک لما خَلقــتُ الاَفلاک
ای آینۀ تجــلّی ذات * مصـــــباح وجود را تو مشکات
ای ماه جمــــال نازنینت * نورُ الاَرضَین وَ السَّــماوات
چون شمس حقیقت تو سر زد * اعیان وجود جمله ذرّات
ذات تو حقیــــقة الحقائق * نفــــس تو هویة الهویات
فرموده به شأنت ایزد پاک * لولاک لما خلقـت الافلاک
ای عقــــل نخست و حق ثانی * ذات تو حقیـــقة المثـــــانی
مرآت وجود، چون تواَش نیست * یک صورت و یک جهان معانی
ای در تو جمــــال حق نمــودار * زیبندۀ توســـت «من رآنی»
گر کُنه تو را کلیـــم جوید * طــور است و جواب «لَن تَــرانی»
ای منشــأ عــــالم عناصـــر * وی مبدأ فیـــض آســــمانی
اوصـــاف تو در بیان نگنـــجد * ور هر ســـر مو شود زبــانی
فرمـــوده به شأنت ایـــزد پاک * لولاک لما خلقــت الافلاک
