اهل تسنن: حسین عزیز پیامبر است

 ترمذی(از بزرگان اهل تسنن) در کتاب خود می‌نویسد: هنگامى‌که آیه تطهیر: «إِنَّما یُریدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ‏ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیراً؛ اى اهل‌بیت، خدا مى ‏خواهد پلیدى را از شما دور کند و شمارا پاک دارد.» [1] نازل شد رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله) در خانه «امّ سلمه» بود، در این رابطه، رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله) حضرت على و حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسین (علیهم‌السلام) را به حضور طلبید و آنان را درحالی‌که حضرت على علیه السّلام پشت سر مبارک رسول خدا صلی اللّه علیه و آله بود، در زیر کساء قرارداد و آنگاه گفت: بار خدایا! اینان اهل‌بیت من هستند، پلیدى را از آنان برطرف کن و آن‌ها را پاک و پاکیزه گردان.

امّ سلمه از فرصت استفاده کرد به عرض رسانید: آیا من هم ازایشانم؟ رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله) فرمود: تو در جاى خودت باش، تو سرانجام خوبى خواهى داشت. [2]

شبیه این روایت در تفسیر درالمنثور سیوطی نیز ذکرشده است. [3]

تفسیر طبری از امّ سلمه روایت کرده است که رسول اکرم (صلی‌الله علیه و آله) باعلاقه هرچه‌تمام‌تر، امام حسن و امام حسین و حضرت زهرا و حضرت على (علیهم‌السلام) را در زیر کساء قرارداد و گفت: بار پروردگارا! اینان اهل‌بیت و از مخصوصان من بشمار مى ‏آیند، پلیدى را از آنان برطرف کن و آنان را پاک و پاکیزه گردان. [4]

با این بیان مشخص می‌شود که بزرگان اهل تسنن هم سیدالشهدا را فرزند دلبند پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) دانسته و به ایشان ارادت داشته‌اند؛ پس حسین (علیه‌السلام) یکی از «نقاط مشترک» بین شیعه و سنی محسوب می‌شود و ارادت مسلمین به آن حضرت عامل «وحدت بیشتر» بین مسلمین به شمار می‌رود.

پی‌نوشت:
[1]. سوره احزاب / 33.
[2]. صحیح ترمذى، محمد بن عیسى، چاپخانه بولاق سال 1292 ق.ج 2، ص 209.
[3]. الدر‌المنثور فى تفسیر المأثور، سیوطی، ج‏5، ص: 196.
[4]. تفسیر طبری، ابن جریر طبرى، ج 2، ص 319.

حسین (ع) بی‌نظیر است

 

از اشکالاتی که وهابیون علیه شیعه مطرح می‌کنند این است که شیعیان برای سیدالشهدا (علیه‌السلام) محبت افراطی دارند، دلیل این اشکالات بی‌سوادی و عدم مطالعه فرقه ضاله وهابیت است که حتی کتاب‌های خود را هم نمی‌خوانند! در کتاب تاریخ ابن عساکر نوشته‌شده است که: «حـذیـفـه یمان می‌گوید: روزى پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) وارد مسجد شد امام حسین را روى دوش گـرفـتـه با دست‌های مبارکش پاهاى او را به سینه می‌فشرد فرمود: اى مردم می‌دانم درباره چه مـوضوعى اختلاف دارید (منظورش بهترین‌های بعد از خودش بود) این حسین بن على کسى اسـت کـه بـهـتـریـن مادربزرگ را دارد، جدش محمد، رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله) سالار پیامبران و جده‌اش خدیجه، اولین زنى است که به خدا و رسولش ایمان آورد. این حسین بن على بـهـتـرین پدر و مادر را دارد، پدرش على بن ابیطالب، برادر، وزیر و پسرعموی رسول خدا و اولین شخصی است که به خدا و رسولش ایمان آورد و مادرش فاطمه دختر محمد بانوى زنان جهان است ایـن حـسین بن على بهترین عمو را دارد، عمویش جعفر بن ابیطالب است که خدایش با دو بـال زیـنت داده تا در بهشت به هر جا که خواهد پرواز کند...» [1]

وقتی عظمت مقام سیدالشهدا برای ما قابل‌فهم باشد، طبیعتاً برای محبت نسبت به ایشان نیز حداکثری می‌شود، اما وهابیت و روشنفکرنماها، چون مقام حسین (ع) و فلسفه قیام و شهادت ایشان را نمی‌فهمند، شایستگی محبت ورزی به آن حضرت را نیز نخواهند داشت.

پی‌نوشت:

[1]. تاریخ ابن عساکر، زندگى امام حسین (ع)، ص 6 ـ 135.

 

گواهی ابوبکرو عمر، بر ولایت علی (علیه‌السلام)

حدیث غدیر تنها یکی از هزاران دلیل قاطع شیعه بر ولایت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) است که پیامبر (صلی‌الله علیه و آله) سه مرتبه فرمودند:

«مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ... هر کس من سرپرست و مولاى او هستم على مولاى او است. خداوندا کسانى که على را دوست دارند، دوست بدار؛ و کسانى که او را دشمن بدارند دشمن‌دار.» [1]

 متأسفانه برخی کوته‌فکران سعی اصرار دارند که کلمه مولی را به معنای سرپرست نیست بلکه به معنای دوستی است!

شواهد بسیار زیادی این ادعای غلط را رد می‌کند، مثلاً اقرار «ابوبکر و عمر» و گروه زیادی از یاران پیامبر (صلی‌الله علیه و آله) که بعد از خطبه غدیر همگى به حضرت على (علیه‌السلام) با این الفاظ تبریک گفتند:

 هَنیئاً یَابْنَ ابیطالِب أَصْبَحْتَ و أَمْسَیْتَ مَوْلاىَ وَ مَوْلى‏ کُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ؛

 «گوارا باد بر تو اى فرزند ابیطالب،‌ صبح کردى و شام کردى درحالی‌که مولاى من و مولاى هر مرد و زن باایمان هستى» [2]

مگر دوستی مؤمنین با علی (علیه‌السلام) چقدر اهمیت داشت که در آن روز گرم و پر از خستگی، هزاران نفر یک‌به‌یک به ایشان تبریک می‌گفتند.

 محبت و دوستی مؤمنین موضوع تازه‌ای نبود که نیازمند این‌همه تبریک باشد، بارها و بارها در قرآن به این مطلب دستور داده‌شده بود.

 پی‌نوشت:
[1]. منابع فراوانی از اهل تسنن ازجمله تاریخ بخارى؛ ج 4، ص 193.
[2]. مسندِ احمد حنبل، 4: 281 - به طبق نقل فضائل الخمسة، 1: 432.

 

توصیه‌ای برای فرزند دار شدن

متأسفانه به دلیل مواد غذایی ناسالم و گناهان و مفاسد رایج در جوامع بشری (که دامن‌گیر همه شده است) برخی از زوج‌های جوان، از نعمت داشتن فرزند، محروم هستند، ساده‌ترین راه‌حلی که اهل‌بیت (علیهم‌السلام) توصیه می‌کنند و هیچ هزینه‌ای هم برای جوانان ندارد «دعا» ست.

امام سجاد (علیه‌السلام) فرمود: براى درخواست فرزند از خداوند این دعا را بخوان:

 «ربّ لا تَذَرنی فَرداً و أنتَ خیرَ الوارثین وَ اجْعلْ لِی مِن لَدُنک ولیّا یَرِثُنی فی حیاتی و یستغفرْ لی بعد موتی و اجْعله لی خَلقا سویّا و لا تَجعلْ للشّیطان فیه نصیباً، اللّهمّ إنّی أسْتَغفِرکَ و اتوبُ إلیک إنّک أنت الغفور الرّحیم»

یعنی: «بار الها مرا تنها مگذار و تو بهترین وارثانى، پروردگارا مرا فرزند از جانب خود عطا فرما تا در حیات من ولىّ من باشد و پس از مرگم برایم آمرزش طلبد و خداوندا او را از هر جهت کامل و سالم گردان و شیطان را در انعقاد نطفه‏ اش دخالتى مده، بار الها من از تو پوزش مى ‏طلبم و بسوى تو بازمى ‏گردم چرا که تو خود آمرزنده و مهربانى».

هفتاد بار این دعا را تکرار کن زیرا هر کس آن را بسیار بخواند هر چه از مال و فرزند و خیر دنیا و آخرت از خداوند طلب کند خداى تعالى وى را نصیب گرداند، چون خود خدا در قرآن میفرماید:

«اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کانَ غَفَّاراً. یُرْسِلِ السَّماءَ عَلَیْکُمْ مِدْراراً، وَ یُمْدِدْکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ وَ یَجْعَلْ لَکُمْ جَنَّاتٍ وَ یَجْعَلْ لَکُمْ أَنْهاراً ‏؛ [1] از خداوندتان آمرزش طلبید زیرا که او توبه پذیر است و باران پى در پى براى شما مى فرستد و شما را به مال و فرزند یاری خواهد کرد و شما را بوستانها و آبهای جاری خواهد داد» [2]

راه حل دوم:

یکی از یاران امام باقر (علیه‌السلام) از نداشتن فرزند به ایشان شکایت کرد، امام فرمود:

«روزی صد مرتبه به درگاه خدا استغفار کن، زیرا خداوند فرموده: از پروردگار خویش آمرزش بطلبید که او بسیار آمرزنده است‏ و شما را با اموال و فرزندان فراوان کمک کند.» [3]

پی نوشت:
[1]. سوره نوح: 10- 12
[2]. من لا یحضره الفقیه / ترجمه غفارى، ج‏5، ص: 146
[3]. الوافی، ج‏23، ص: 1305

 

بی حجابی مسئله شخصی نیست

گفتگوی دو جنین

وجود خداوند به حدی روشن است که قرآن کریم در هیچ آیه ای نخواسته آن را اثبات کند، بلکه تنها رد شرک و چند خدایی دلیل می آورد که : اگر  چند خدا وجود داشت قطعا جهان نامنظم میشد.

فهم آیات متشابه قرآن

در قرآنی که با خط «عثمان طه» (اهل تسنن) نگاشته شده، در آیه هفتم از سوره مبارکه آل‌عمران بر روی لفظ جلاله الله علامت وقف قرار دارد: «...وَ ما یَعْلَمُ تَأْویلَهُ إِلاَّ اللَّهُ * وَ الرَّاسِخُونَ‏ فِی الْعِلْمِ... او کسى است که این کتاب آسمانى را بر تو نازل کرد، که قسمتى از آن، آیات «محکم» [صریح و روشن‏] است ...و قسمتى از آن، «متشابه» است؛ اما آن‌ها که در قلوبشان انحراف است، به دنبال متشابه هستند تا فتنه‌انگیزی کنند (و مردم را گمراه سازند) و تفسیر نادرستى براى آن مى‏طلبند درحالی‌که تفسیر آن‌ها را، جز خدا و راسخان در علم، نمی‌دانند.»

👈 راسخان در علم چه کسانى هستند که تفسیر همه آیات را می‌دانند؟

این کلمه یک مفهوم وسیع دارد و اهل‌بیت (علیهم‌السلام) به‌عنوان بهترین شاخصه و مصداق آن هستند.

🌺 در اصول کافى از امام صادق (علیه‌السلام) نقل‌شده است که فرمود:

پیامبر خدا بزرگ‌ترین راسخان در علم بود و تمام آنچه را خداوند بر او نازل کرده بود از تأویل و تنزیل قرآن می‌دانست، خداوند هرگز چیزى بر او نازل نکرد که تأویل آن را به او تعلیم نکند و او و اوصیاى وى همه این‌ها را می‌دانستند.

*طبق نوشته عثمان طه و اعتقاد اهل تسنن، تفسیر و تأویل آیات متشابه را «فقط خداوند» می‌داند! و مردم (حتی پیامبر هم) معنای آیات متشابه را نمی‌دانند!

💥 درحالی‌که:

1-   مگر این آیات براى تربیت و هدایت مردم نازل نشده است چگونه ممکن است حتى پیامبرى که قرآن بر او نازل‌شده از معنى و تأویل آن بى‏خبر باشد؟!

این درست به آن مى‏ماند که شخصى کتابى بنویسد که مفهوم بعضى از جمله ‏هاى آن را جز خودش هیچ‌کس نداند!

2-    هیچ‌گاه در میان دانشمندان اسلام و مفسران قرآن دیده نشده است که از بحث درباره تفسیر آیه‌ای خوددارى کنند و بگویند این آیه از آیاتى است که جز خدا معنى نهایى آن را نمى‏داند، بلکه دائماً براى کشف اسرار و معانى قرآن همگى تلاش و کوشش داشته‏اند. پس خود اهل تسنن نیز با انجام تفسیر این آیات نظر خود را نقض کرده‌اند!

📚 درنتیجه:

معنای آیات محکم و روشن قرآن برای همه قابل‌فهم است و معنای آیات متشابه و مبهم نیز با استفاده از روایات اهل‌بیت (علیهم‌السلام) و قواعد تفسیری برای مفسران توانمند، قابل‌فهم خواهد بود و اکنون هم تفسیر همه آیات قرآن در تفاسیر شیعه و سنی به‌طور کامل نگاشته شده است.

[برگرفته از: تفسیر نمونه، 2: 439]

 

تولد اجباری

بعضی از دوستان به حالت اعتراض نسبت به تولد خود میگویند: «من نمی‌ خواستم به دنیا بیام! چرا خدا منو به‌اجبار به دنیا آورد؟»

 

پاسخ:

1ـ انسان قبل از پیدایش و وجود یافتن کجا بود که خواسته‌ای هم داشته باشد؟!! او زمانی دارای خواسته شد که وجود یافت. خواستن و نخواستن از آثار وجود است.

 2ـ اینکه «خداوند چرا مرا آفرید » درواقع اعتراض به وجود یافتن خودشان نیست چراکه اساساً هیچ موجودی به‌طور واقعی و جدی عدم (نبودن) را بر وجود ترجیح نمی‌دهد.

3ـ رنج و درد و فقر و بیماری و غم و غصّه و امثال این امور همگی اموری عدمی هستند. (عدم سلامتی، عدم راحتی...) و درواقع، این افراد ازاین‌گونه عدم‌ها به ستوه آمده‌اند نه از وجود داشتن خودشان. اینکه این افراد می‌گویند: من نمی‌خواستم موجود شوم ، ناشی از این است که وجود نداشتن را مساوی با راحتی می‌انگارند.

4- این افراد باید سعی کنند حکمت نهفته در رنج‌ها و بلاها و دردها و ... را دریابند، تا متوجّه شوند که این‌گونه امور همانند سختی‌هایی هستند که یک ورزشکار تحمّل می‌کند تا بدنی ورزیده داشته باشد. او چون به‌فایده‌ی این تمرینات سخت ، واقف است بدون هیچ زوری و کاملاً داوطلبانه و بلکه با صرف هزینه آن تمرینات سخت را انجام می‌دهد.

چنانچه حکمت بلاها و سختی‌ها برای آن‌ها قابل‌قبول نباشد باید ابتدا جهان‌بینی خود را تقویت کنند تا هدف از خلقت انسان و جهان را متوجه شوند.

5ـ هدف آفرینش انسان دو جنبه دارد :

الف ) هدف فاعل (خداوند)

ب ) هدف فعل (انسان )=(رسیدن به کمال)

الف) هدف خداوند: خداوند فیاض و جواد است و فیاض و جواد بودن خداوند با آفریدن و ایجاد کردن محقق می‌شود.

 اگر چیزی لایق آفریده شدن باشد و خداوند آن را نیافریند, این نیافریدن بخل محسوب می‌شود و بخل از خداوند محال است .

 

منابع جهت مطالعه بیشتر:

1-   طباطبایی , تفسیر المیزان , ج 8, ص 44;

2-   مصباح یزدی , معارف قرآن , ج 1, ص 154)

3-   تفسیر برخی آیات قرآن  (و الی الله ترجع الامور / بقره , 210; آل عمران / 109; انفال / 44; حج / 76; فاطر / 4; حدید / 5) (هود, آیه 123)

ظلم به زنان در مسئله دیه

از شبهاتی که علیه احکام اسلام وارد می‌شود این است که : در  اسلام، دیه‌ زن نصف دیه‌ مرد است؛ و این نشان می‌دهد که زن در اسلام جایگاهی ندارد!

پاسخ:

    دیه، در اسلام بر معیار ارزش معنوی انسان مقتول نیست...

چنان‌که تفاوت دیه‌ زن و مرد، نه بر منزلت مرد می‌افزاید و نه از مقام زن می‌کاهد، همان‌طور که تساوی دیه‌ عالم و جاهل نه از ارج و منزلت عالِم می‌کاهد و نه بر مقام جاهل می‌افزاید.

زیرا  برخی از تفاوت‌های مادی و مالی هیچ‌گونه ارتباطی به مقام‌های معنوی ندارد و هیچ تلازم عقلی و نقلی بین دیه و کمال معنوی (و علمی) وجود ندارد. تا هراندازه دیه بیشتر شود قداست روح مقتول و تقرب وی نزد خدا افزون‌تر باشد. [1]

  تذکر مهم:

احکام اسلامی به‌صورت اجزای یک سیستم و شبکه، به همدیگر مرتبط هستند و گاهی با توجه به همدیگر حکم جدید وضع می‌شود، لذا در موقع قضاوت و داوری و اشکال گرفتن به یک حکم باید به احکام دیگر هم بی‌توجه نبود.

  به‌عنوان‌مثال:

یکی از احکام و تکالیف این است که نفقه (= مخارج زن و فرزندان) برای مرد واجب است، یعنی از این حکم معلوم می‌شود که در اسلام مرد «رکن اقتصادی» خانواده است؛ لذا اگر گفته می‌شود که دیه‌   مرد دو برابر دیه‌ زن است یکی از حکمت‌هایش این است که بخشی از خسارت اقتصادی که به خانواده واردشده را جبران کند و هنگامی‌که نبودن این حکم را در نظر بگیریم می‌بینیم باعث ایجاد فقر اقتصادی و فرهنگی و عاطفی در خانواده و اجتماع می‌شود و بار مشکلات بر دوش مادر خانواده سنگینی کرده و مشکلات جدید به بار می‌آورد.

    اگر کسی اشکال بگیرد که در برخی خانواده‌ها، زن نان‌آور خانواده است! در پاسخ می‌گوییم: که در مورد وضع احکام و قوانین، قانون به‌صورت کلی وضع می‌شود و ناظر به موارد جزئی و استثنایی نیست و بر محور افراد دور نمی‌زند. [2]

پی‌نوشت:
[1]. زن در آینه جلال و جمال، آیت‌الله جوادی آملی، ص 354.
[2]. تفسیر نمونه، 1: 603

توسل آدم (علیه‌السلام) به اهل‌بیت

سؤال:

در این آیه مقصود از کلماتی که توبه آدم (ع) به‌وسیله آن پذیرفته شد چیست؟

«فَتَلَقّى‏ آدَمُ مِنْ رَبِّه‏ کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیْهِ انَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحیمُ؛ سپس (حضرت) آدم از پروردگارش کلماتى دریافت داشت؛ (و با آن‏ها توبه کرد) و خداوند توبه او را پذیرفت؛ چرا که خداوند توبه ‏پذیر و مهربان است.» [1]

پاسخ:

دراین‌باره سه نظریه وجود دارد:

اول: برخی معتقدند منظور از کلمات همان چیزى است که در آیه 23 سوره اعراف آمده است:

رَبَّنا ظَلَمْنا انْفُسَنا وَ انْ لَمْ تَغْفِرْلَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرینَ‏؛ پروردگارا! ما به خویشتن ستم کردیم؛ و اگر ما را نبخشى و بر ما رحم نکنى، از زیانکاران خواهیم بود. [2]

 دوم: برخی می‌گویند منظور از کلمات، این دعا بوده است:

اللَّهُمَّ لا الهَ الّا انْتَ، سُبْحانَکَ وَ بِحَمْدِکَ رَبِّ انى ظَلَمْتُ نَفْسى فَاغْفِرْلى انَّکَ خَیْرُ الْغافِرینَ. اللَّهُمَّ لا الهَ الّا انْتَ. [3]

 سوم: علمای شیعه و روایات اهل‌بیت (ع) میگویند: منظور از کلمات: حضرت محمّد، على، فاطمه، حسن و حسین علیهم‌السلام است؛ یعنى آدم علیه‌السلام به خمسه طیبه توسّل جست و آن‏ها را شفیع درگاه خداوند قرارداد و خداوند به برکت آن بزرگواران توبه‌اش را پذیرفت.

 چگونه این اختلافات را برطرف سازیم؟

جمع بین هر سه احتمال به این شکل ممکن است که حضرت آدم به اهل‌بیت (ع) متوسّل شد، ولى صیغه و الفاظ توبه‌اش به همان شکلى که در دو احتمال دیگر آمده، بوده است.

 

عدّه‌ای از دانشمندان اهل سنّت نیز احتمال سوم را (که مورد اتّفاق علماء شیعه است) پذیرفته‌اند و روایاتى در این زمینه نقل کرده‌اند که به هشت نفر از آنان اشاره می‌شود:

«بیهقى در کتاب دلائل النّبوّة، ابن عساکر در مسند، سیوطى در تفسیر الدّرّ المنثور، سیوطى در جمع الجوامع  ، کاشفى در معارج النّبوّة  ، قندوزى در ینابیع المودّة  ، ابن المغازلى در مناقب، نطنزى در خصایص العلویّة.»

به عنوان مثال:

 ابن مغازلى از ابن عبّاس چنین نقل می‌کند:

از پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) سؤال شد: که منظور از کلماتى که آدم آن‏ها را از سوى خداوند دریافت کرد (و به آن‏ها توسّل جست و توبه کرد) چه بوده است؟ حضرت رسول (صلی‌الله علیه و آله) فرمودند: آدم از خداوند خواست که به حقّ محمّد، على، فاطمه، حسن و حسین توبه او را بپذیرد و خداوند توبه‌اش را پذیرفت. [4]

 پی‌نوشت:
[1]. سوره بقره، آیه 37
[2]. تفسیر مجمع‌البیان، 1: 89
[3]. تفسیر تبیان، 1: 169
[4]. آیات ولایت در قرآن /248 

حدیث زیبا 9

آیه نور و بارگاه ائمه علیهم السلام

«اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکَوةٍ فِیهَا مِصْبَاح...[نور/ 35]؛ خداوند نور آسمانها و زمین است؛ مثل نور خداوند همانند چراغدانى است که در آن چراغى (پر فروغ) باشد،...»

خداوند در این آیه وجود خود را به نوری تشبیه فرموده است که در مشعل قرارگرفته است، در آیه بعد مکان و جایگاه این مشعل نور را مشخص کرده است: «فىِ بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَ یُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَ الاَْصَالِ [نور / 36]؛ این چراغ پرفروغ در خانه ‏هایى قرار دارد که خداوند اذن فرموده دیوارهاى آن را بالا برند (تا از دستبرد شیاطین و هوس‌بازان در امان باشد)؛ خانه‏ هایى که نام خدا در آن‌ها برده مى ‏شود و صبح و شام در آن‌ها تسبیح او مى‏ گویند.»

اما منظور از این بیوت و خانه‏ ها چیست؟

در ادامه آیه چند ویژگی بیان‌شده که مقصود را برای ما روشن می‌سازد: در این خانه ‏ها هر صبح و شام تسبیح خدا مى ‏گویند و ساکنان آن از یاد خدا غافل نمی‌شوند و از روز قیامت هراس دارند. این ویژگی‌ها نشان مى‏دهد که این بیوت علاوه بر مساجد (که مصداق بارز این بیوت هستند) خانه‏ هاى انبیاء و اولیا را نیز شامل می‌شود. امام باقر (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «هى بیوت الانبیاء و بیت على منها؛ این آیه اشاره به خانه پیامبران است و خانه على نیز از این زمره محسوب مى‏شود.» [نور الثقلین: 3 / 607]

تفسیر درالمنثور که از تفاسیر معتبر اهل تسنن است حدیثی از پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) نقل کرده است که آن حضرت، این بیوت را خانه علی و فاطمه معرفی فرموده است: «‏ قرأ رسول‌الله صلی‌الله علیه و سلم هذه الآیة فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ‏ فقام الیه رجل فقال اى بیوت هذه یا رسول الله قال بیوت الأنبیاء فقام الیه أبوبکر فقال یا رسول الله هذا البیت منها لبیت علی و فاطمة قال نعم من أفاضلها؛

پیامبر (صلی‌الله علیه و آله) مشغول قرائت این ایه بودند که مردی منظور چه بیوتى است؟ فرمود بیوت الانبیاء است، ابوبکر پرسید این خانه (اشاره به خانه فاطمه و على کرد) نیز از آن جمله است؟ پیامبر (صلی‌الله علیه و آله) فرمودند: بله این خانه از برترین آن‌هاست.» [الدر المنثور، ج‏5، ص: 51]

مقصود از رفع در این آیه هم همان‌طور که از تفاسیر فهمیده می‌شود، هم‌ارتفاع دیوارهای آن و هم احترام و بزرگداشت آن‌هاست؛ و خدا اذن داده است که به این آثار، از دیده تعظیم و تکریم نگریسته شود و از ویرانی و آلودگی صیانت گردد.

درنتیجه: با مقدمات فوق معلوم می‌شود که ساخت بارگاه و گنبد برای انبیاء و اولیاء الهی نه‌تنها شرک محسوب نمی‌شود بلکه دستور اکید خداوند مبنی بر احترام صاحبان آن است.

دلیل تاریخی ساخت بارگاه برای ائمه علیهم السلام

ازجمله شبهات و اشکالاتی که از سوی بد خواهان و دشمنان ائمه (علیهم‌السلام) وارد اذهان عمومی شده این است که:

چه نیازی است که روی مقبره بزرگان دین، بارگاه و ضریح ساخته شود؟

علاوه بر پاسخ‌های متعدد و دلایل فراوان عقلی و نقلی بر این مطلب، در این بخش به‌عنوان مؤید بر جواز ساخت بارگاه، تنها همین را بیان می‌کنیم که ساخت و حفظ بنا بر روی قبور اولیا و انبیا یک سنت دیرینه انسانی بوده، حتی قبور انبیای بنی‌اسرائیل هم دارای بنا بودند و بعد از پیروزی اسلام، مسلمانان نه‌تنها خدشه‌ای بر این بناها وارد نکردند، بلکه در تعمیر و نوسازی آن‌ها و گماردن افرادی برای خدمت و حفاظت، اهتمام ورزیدند.

دلیل دوم بر وجود بارگاه ائمه (علیهم‌السلام) این است که امروز پس از گذشت بیست قرن از میلا‌د مسیح، وجود مسیح (علیه‌السلا‌م) گروهی از شرق‌شناسان در وجود آن حضرت تشکیک کرده و آن را افسانه‌ تلقی می‌کنند! و این تشکیک تنها به این دلیل است که امروزه حتی یک اثر واقعی ملموس از مسیح (علیه‌السلام) در دست نیست، البته به عقیده ما مسیح (علیه‌السلام) هنوز زنده است و اصلاً مصلوب نشده تا مقبره‌ای داشته باشد لکن به خیال مسیحیان، آن حضرت مدت سه شبانه‌روز در قبر مدفون بوده است. همین اشکال درباره انبیاء دیگر نظیر حضرت موسی (علیه‌السلام)، زرتشت و ... نیز وجود دارد و این از برکات دین اسلام است که بعد از هزار و چهارصد سال از وفات پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) می‌گذرد اما تمام آثار و برکات ایشان بدون تحریف باقی‌مانده است و همین بقاء بارگاه پیامبر و ائمه (علیهم‌السلام) نجات‌دهنده دین اسلام است از اینکه گرفتار این اشکال شود که اصل وجود پیامبر و ائمه (علیهم‌السلام) افسانه بوده‌اند. آیین اسلا‌م، آیین ابدی است و تا روز قیامت باید به‌عنوان هدایتگر نسل‌های بعدی باشد، پس برای تأمین این هدف، باید تمام آثار و نشانه‌های صاحب رسالت و ائمه (علیهم‌السلام) به بهترین شکل محفوظ بمانند تا به سرنوشت آیین حضرت عیسی (علیه‌السلا‌م) دچار نگردند.

 

 

 

معجزات ائمه شیعه

🌺کرامات سید کشمیر (حضرت آیت الله کشمیری رحمت الله علیه)🌺

در پرتو عمل به شریعت و مراوده با بزرگانی همچو عارف همدانی ،چنان صفایی در دل خود ایجاد کرده بود که 👈 صاحب کرامات باهره در طول زندگی خود بود.
👈 نوشته اند در کربلا یکی از طلاب علوم دینی آقا سید را به حجره خود دعوت نمود و او نیز قبول کرد ،وقتی در معیت هم به در حجره رسیدند 🔒حجره را بسته دیدند؛ زیرا هم حجره ای دیگر پس از قفل کردن کلید را با خود می برد. طلبه از این واقع بسیار ناراحت و شرمنده می شود و پس از ادای عذر خواهی پیشنهاد می دهد که قفل را بشکند.
در این لحظه آیت الله کشمیری می فرماید:
🌺 مشهور است که اگر نام مادر حضرت موسی(ع) را بر قفل و در بسته بخوانند بدون کلید باز می شود در حالی که نام و مقام مادر ما حضرت زهرا (س) از مقام مادر موسی(ع) بالاتر است از این رو دست مبارک خود را بر روی قفل گذاشته می گوید: یا فاطمه که قفل فوراً باز شد.🔐
🌧(آیت الله کشمیری از نوکران ائمه بود و صاحب کرامت و معجزه، پس چگونه برخی ساده لوحان میگویند ائمه شیعه کرامت و معجزه نداشته اند؟!)🌦

ائمه شیعه (ع) در تورات