💠 سیدالشهداء روز عاشورا گریه می‌کردند، پرسیدند: یابن رسول الله! چرا گریه می‌کنید؟؟
* فرمودند: چون اینها (لشکر دشمن) مرتکب کاری میشوند که مستحقّ جهنّم خواهند شد، از این ناراحتم. *
❤ سید الشهدائی که برای دشمن گریه میکند، فکر می‌کنید دوستانش را رها میکند و تنها می‌گذارد؟
👈 معادلاتمان را درست کنیم. 🌹
*شیخ جعفر ناصری*
🔹حاج میرزا اسماعیل دولابی (رحمة الله علیه) :
محبت و عزاداری برای امام حسین علیه السلام انسان را زود به مقصد می رساند.
کلنا سفن النجاه و سفینه الحسین اسرع.
همه ی ما اهلبیت کشتی نجاتیم ولی کشتی امام حسین علیه السلام سریعتر است .
هنگام عزاداری انسان در دلش را باز میکند و امام حسین علیه السلام داخل میشوند.
🔹ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻪ ﺑﻬﺠﺖ (رحمة الله علیه) :
ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮ ﺳﯿﺪ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍ علیه السلام ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺐ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ .
🔹ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﻗﺎﺿﯽ (رحمة الله علیه):
ﺩﺭ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﯿﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍ علیه السلام ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ ﻧﻨﻤﺎﯾﯿﺪ ، ﺭﻭﺿﻪ ﻫﻔﺘﮕﯽ ﻭﻟﻮ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺳﺒﺎﺏ ﮔﺸﺎﯾﺶ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻔﺘﮕﯽ ﻫﻢ ﻧﺸﺪ ﺩﻫﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﺤﺮﻡ ﺗﺮﮎ ﻧﺸﻮﺩ.
🔹آﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻼﻣﻪ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﯾﯽ (رحمة الله علیه) :
ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﻌﻨﻮﯾﺖ ﻧﺮﺳﯿﺪ، ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﺣﺮﻡ ﻣﻄﻬﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ علیه السلام ﻭ ﯾﺎ ﺩﺭ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﺁﻥ ، «این کتیبه های سیاه که بر در و دیوار حسینیه و محل عزاداری نصب کرده اند، ما را شفاعت می‌کنند».
آنتوان بارا، نویسنده مسیحی: شما قدر حسین علیه‌السلام را نمی‌دانید....
این پژوهشگر و اندیشمندی مسیحی که نام حسین را بدون گفتن علیه‌السلام بر زبان نمی‌آورد و بر این باور است که حسین علیه‌السلام نه‌تنها از آن شیعیان و مسلمانان، بلکه متعلّق به همه ادیان و وجدان همۀ آنها است.
او مذهب تشیّع را بالاترین درجۀ عشق به خدا می‌داند
و معتقد است که هر کس با هر آیینی، باید شیعه باشد تا عظمت پیروی از اهلبیت را درک کند و از زیبایی‌های عقیده‌اش محافظت نماید.
وارطانیان کشیش کلیسای ویلا (شهر تهران) درباره سید الشهداء می گوید:
«حسین(ع) متعلق به همه انسان‌های آزاده و عدالت جوست. عاشورا فرهنگ ظلم ستیزی در برابر دشمن است و حسین(ع) کشته راه انسانیت و حق است. من به ساحت سومین امام شیعیان ادای احترام می‌کنم و هر سال اگر روز عاشورا مصادف با یکی از روزهای خاص کلیسا باشد، ناقوسها به احترام ایشان به صدا در نمی‌آیند و ما هم در غم کربلا و شهادت حسین(ع) با شیعیان همنوایی می‌کنیم.»
حضرت ارمیای نبی از پیامبران بنی اسراییل (ع)، کتابهایی آسمانی داشتند ، در کتاب نخست که به «کتاب ارمیا» مشهور است در فصل چهل و ششم عبارات جالب توجهی آمده است که از نهر فرات سخن می‌گوید و پیشگویی‌هایی را مطرح میکند و حوادثی که در اطراف این نهر اتفاق می‌افتد را بیان می کند.
از جمله در این کتاب آمده است که درباره مصر و لشکر فرعون که نزد نهر فرات بودند (منظور از مصر معنای واژگانی آن یعنی شهر است، نه مصر کشور معروف، زیرا در کشور مصر رود نیل واقع شده نه رود فرات) می‌گوید: «ای سواران! اسبان را بیارایید و سوار شوید و با کلاهخودهای خود بایستید، نیزه‌ها را صیقل دهید، زره‌ها را بپوشید».
و در عبارت پنجم می‌گوید: «چرا ایشان را می‌بینند که هراسان شده و به عقب باز می‌گردند». کنایه از شکست لشکر یزید است که در جنگهای پی در پی توان مقابله با یاران امام (ع) را نداشتند.
ارمیای نبی همچنین می‌گوید: «شجاعان آنها خرد میشوند، زیرا ترس از هر طرف است» یعنی لشکر عمرسعد با هر حمله اصحاب امام (ع) در هراس می‌افتادند.
یا در عبارت ششم گفته می‌شود: «زورآوران آنها رهایی نیابند و به طرف شمال به کنار نهر فرات می‌لغزند و می‌افتند؛» کنایه از اینکه حتی پهلوان هم که باشند نمی‌توانند از یاران سیدالشهدا(ع) بگریزند.
حال شاهد اصلی ما در عبارت دهم آمده است که می‌گوید: «آن روز، روزِ انتقام خداوند باشد که از دشمنان خود انتقام بگیرد» یعنی در آخرالزمان، امام عصر (عج) با همان شمشیر دودمه‌ای که کتاب مزامیر می‌گفت از دشمنان خود انتقام می‌گیرند.
ارمیای نبی در بخش بعدی آیه ده می‌گوید: «شمشیر، هلاک کرده و سیر می‌شود از خون ایشان و مست می‌شود، زیرا خداوند یهوه صبایوت در زمین شمال نزد نهر فرات ذبحی دارد.»
چنانکه می‌بینید در کتاب مقدس مسیحیان به ذبح در کنار فرات اشاره شده است، چنانکه خداوند در قرآن کریم در آیه ۱۰۷ سوره مبارکه صافات «و فدیناه بذبحٍ عظیم» به ذبح عظیم اشاره میکند؛ اگرچه موضوع این آیه قربانی، حضرت ابراهیم (ع) است که قرار بود فرزندشان را در پیشگاه خدا قربانی کنند و گوسفندی از سوی خداوند فرستاده شد تا به جای حضرت اسماعیل قربانی شود، اما در روایاتی از امام هشتم (ع) در کتاب بحارالانوار، جلد ۱۲ ، صفحه ۱۲۴ و جلد ۴۴ صفحه ۲۲۵ به نقل از عیون اخبارالرضا (ع) و خصال شیخ صدوق آمده است که این آیه مبارکه در سوره صافات مربوط به امام حسین (ع) است. زیرا ذبیحی بزرگتر از سیدالشهدا(ع) در پیشگاه خدا نیست.
در اینجا در می‌یابیم این ذبح عظیم در کتاب مقدس و از زبان ارمیای نبی که در فصل ۴۶، عبارت دهم بیان می‌شود به ماجرای کربلا و ذبح عظیم در کنار فرات اشاره دارد، زیرا ما در تاریخ یهودیت و مسیحیت نداریم که ذبحی برایشان در کنار فرات رخ داده باشد، بجز آنچه در تاریخ کربلا نقل شده است.
منبع:
سدیر صیرفی می‌گوید: «امام صادق(ع) به من فرمود: «ای سدیر! آیا هر روز حسین (ع) را زیارت می‌کنی؟»، عرض کردم فدایت شوم نه، فرمود: «چقدر جفاکار هستی!» سپس فرمود: «آیا هر جمعه او را زیارت می‌کنی؟» عرض کردم نه، فرمود: «آیا هر ماه او را زیارت می‌کنی؟» عرض کردم نه. فرمود: «آیا هر سال او را زیارت می‌کنی؟» عرض کردم گاهی. حضرت فرمود: «شما به امام حسین (ع) چقدر جفا می‌کنید! آیا نمی‌دانی که خداوند عز و جل دو میلیون فرشته دارد که پریشان حال بر حسین گریه می‌کنند و او را زیارت می‌کنند و خسته نمی‌شوند؟»
فرمودند: «چه مانعی دارد که قبر امام حسین(ع) را در هر جمعه پنج بار و یا در هر روز یک بار زیارت کرده باشی؟» عرض کردم: «فدایت شوم. میان ما و قبر امام حسین(ع) بسیار فاصله است.» حضرت فرمود: «زیارت را از راه دور انجام بده و آن بدین گونه است: برو بالای پشت بام و به راست و چپ توجه کن. آن وقت سر به طرف آسمان بلند کن1 سپس به طرف قبله توجه کن و بگو:
«السلام علیک یا اباعبداللّه الحسین. السلام علیک و رحمه اللّه و برکاته»
اگر چنین کنی برای تو یک زیارت می‌نویسند معادل یک حج و یک عمره.» (وسائل الشیعة ج 14 ص 493)
اگر رفتن بر بلندی هم برات مشکل بود کافیه قبل از هر نماز رو به قبله به آقا سلام بدی
==» اگر هر روز به ارباب سلام بدیم: هر روز زائر سیدالشهدا شدیم و یک حج و یک عمره هم نسیب‌مون شده.
1- عرفا گفته اند یعنی تمام عالم را نور سید الشهدا احاطه کرده است.
منظور از این عبارت امام حسین(ع) که می فرمایند: « أنا قتیل العبرات؛ من کشته اشکهایم» چیست؟
اهمیت و نقش اشک ریختن بر امام حسین(ع)
است و در جاهاى مختلفى مانند زیارت اربعین ذکر شده است.
رحمت گردد و دل ها نرم و با یکدیگر مهربان گردد. 1
«هیچ مؤمنى به یاد من نمى افتد مگر این که گریه مى کند یا بغض، گلوى وى را مى گیرد»2
1- (ر.ک: فروغ شهادت، استاد علی سعادت پرور، ص ۳۰۰)
2 - (بحارالانوار، ج ۱۱۰، ص ۳۵۶)
وهابیت که خود را مسلمان و اهل تسنن می‌دانند، با برپایی عزاداری و ابراز محبت به حضرت سیدالشهدا مخالفت و شبهه افکنی می‌کنند! درحالی‌که در منابع معتبر اهل تسنن فراوان دیده می‌شود که پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) نسبت به امام حسین (علیه‌السلام) بسیار محبت می‌ورزید و به آن حضرت علاقه شدید داشت.
احمد ابن حنبل نوشته است:
«روزى پـیامبر سجده نماز را بسیار طولانى کرد نماز که تمام شد، نمازگزاران عرض کـردنـد: امـروز سـجـده را طولانی‌تر به‌جای آورید، آیا وحى نازل‌شده و دستورى رسیده است؟ فـرمود: خیر، فرزندم حسین بر شانه‌ام سوار بود، خواستم صبر کنم تا او کار خویش را انجام دهد و لذتش را از بین نبرده باشم.» [1]
ترمذی می‌گوید:
«عـمـر بـن خـطـاب نـقل میکند که روزى رسول خدا را دیدم که حسن و حسین را بر شانه‌های خـویـش سـوار کرده بود رو به آن دو کردم و گفتم: چه اسب خوبى دارید! پیامبر (صلی‌الله علیه و آله) فرمود: و اینها چه سوارکاران خوبى هستند.» [2]
احمد حنبل، ترمذی و حاکم نیشابوری گفته‌اند پیامبر اکرم حتی از زمین خوردن حسنین (علیهما‌السلام) نیز چنان تحت تأثیر قرار می‌گیرد که منبر و سخنرانی را ترک میکند و به‌سوی آنها می‌شتابد:
«ابـى بـریده نقل میکند که روزى رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله)
در مسجد براى ما خطبه می‌خواند که ناگهان حسن و
حسین به مجلس وارد شدند و پیراهن قرمزرنگ به تن داشتند، به‌طوری‌که در هنگام راه رفتن
بر زمین می‌کشید پیامبر از منبر پایین آمدند و آندورا بغل کردند و جلوى خویش نشاندند
سـپـس فرمودند: خدا و رسولش راست گفتند که أَنَّما أَمْوالُکُمْ وَ أَوْلادُکُمْ فِتْنَة
(به راستی اموال و اولاد شما مایه آزمایش شما هستند [3])
این دو فرزندم که چنین راه می‌روند آن‌چنان مشعوف شدم که نتوانستم به سخنانم ادامه دهم.» [4]
به کوردلان وهابی باید گفت: وقتی قطب عالم امکان (صلی‌الله علیه و آله) از افتادن
حسین (علیه‌السلام) نگران می‌شود، شما که خود را پیرو آن حضرت معرفی می‌کنید
و نام مسلمان را یدک می‌کشید! چرا در شهادت حسین (علیه‌السلام) داغدار نیستید؟!
پی نوشت:
یکی از القاب امام حسین (علیه‌السلام) ثارالله است، به این معنا که «خداوند انتقام خون حسین (علیه‌السلام) را دشمنانش خواهد گرفت.» گاهی خداوند مستقیماً از قاتلان اولیاء خود انتقام می‌گیرد همچنان که امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: «چون روز قیامت شود خداوند تمامى اولین و آخرین را در سرزمین واحدى گردآورد،... و فاطمه (علیهاالسلام) وارد صحنه محشر شود و پیراهن خون‌آلود حسین بن على (علیه‌السلام) را به دست گیرد و گوید: اى پروردگار من، این پیراهن فرزند من است و تو مى دانى که با او چه ها شد، براى من از قاتلش انتقام بگیر. خداوند تمام کشندگان حسین بن على (علیه‌السلام) را در آتش به انواع عذاب معذّب میکند.» [1]
و گاهی خداوند به‌واسطه بندگان خود درصدد این خونخواهی برمی‌آید، همچنان که در تورات داستان انتقام خداوند از خون انبیاء و اولیائش بیان‌شده است: «یهُوَه، خدای اسرائیل چنین می‌گوید که تو را بر قوم خداوند، یعنی بر اسرائیل به پادشاهی مسح کردم؛ و خاندان آقای خود، اَخاب را خواهی زد تا من انتقام خون بندگان خود، انبیا را و خون جمیع بندگان خداوند را از دست ایزابل(همسر اخاب) بکشم.» [2]
یعنی خداوند به‌واسطه پادشاه منتخب خود، انتقام خون انبیاء و اولیائش را از اخاب و همسرش (قاتلین انبیاء الهی در بنی‌اسرائیل) خواهد گرفت. پس دخالت مستقیم یا غیرمستقیم خداوند در خونخواهی از قاتلان اولیائش امری است که در ادیان ابراهیمی پذیرفته‌شده و مختص به شیعیان نیست.
پی‌نوشت:
[1]. أمالی شیخ مفید، ترجمه استاد ولى، ناشر: آستان قدس رضوى، 1364 ش، ص: 144.
[2]. تورات، سفر دوم پادشاهان 9: 6- 7.
ثارالله از القاب سیدالشهدا (علیه‌السلام) بوده و شیعیان معتقدند که خداوند انتقام خون آن حضرت را از قاتلان خواهد گرفت، در روز عاشورا شخصی به نام «حصین» ابن مالک سکونى در مقابل سیدالشهدا (علیه‌السلام) ایستاد و با اهانت فریاد زد و گفت: یا بن فاطمه خدا چگونه انتقام تو را از ما خواهد گرفت؟ امام حسین فرمود: شر خود شمارا دامن‌گیر خود شما میکند و خون شمارا مىریزد، سپس عذاب دردناک را بر شما مسلط می‌نماید. [1]
خونخواهی خداوند از اولیائش، علاوه بر اینکه در اسلام تأیید و تأکید شده است در تورات و انجیل هم قابل‌اثبات است، در آخرین بخش از کتاب مسیحیان (مکاشفه یوحنا) آمده است که یوحنا در مکاشفه خود، طوماری می‌بیند که هفت مهر بر آن طومار زده‌شده و زیر هر مهری یک پیام وجود دارد، زیر مهر پنجم خداوند به شهدا وعده می‌دهد که انتقام خونشان را از قاتلان خواهد گرفت: «و چون مُهر پنجم را گشود، در زیر مذبح دیدم نفوس آنانی را که برای کلام خدا و شهادتی که داشتند کشته‌شده بودند؛ که به آواز بلند صدا کرده، می‌گفتند، ای خداوندِ قدوس و حقّ تا به کی انصاف نمی‌نمایی و انتقام خون ما را از ساکنان زمین نمی‌کشی؟ و به هریکی از ایشان جام‌های سفید داده شد و به ایشان گفته شد که اندکی دیگر آرامی نمایند تا عدد هم‌قطاران که مثل ایشان کشته خواهند شد، تمام شود.» [2]
نکته: لازم به یادآوری است که نام منحوس «حصین» که از دشمنان سیدالشهداست، توسط منافقان و بدخواهان، بر روی لباس عزای امام حسین (علیه‌السلام) طراحی و نوشته‌شده و متأسفانه توسط نوجوانان و جوانان عزیز ما مورداستفاده قرار می‌گیرد.
پی‌نوشت:
[1]. بحار الأنوار، علامه مجلسى، ناشر: دار إحیاء التراث العربی، بیروت، 1403 ق، ج 45، ص 52.
[2]. کتاب مقدس، مکاشفه یوحنا 6: 9 - 11.
خدمت به خلق مصادیق متعددی دارد: صدقه، خوش‌رفتاری و رفتار کریمانه، کمک رساندن، قرض‌الحسنه و ...رفتار کریمانه و سیره و عظمت سیدالشهدا (ع) که بر اساس قرآن و تربیت نبوی است یکی از مناسب‌ترین الگوهای رفتاری برای شیعیان و تمام انسان‌ها است، (یعنی چون امام حسین (ع) تربیت شده دست پیامبر (ص) است پس ایشان هم همانند پیامبر اکرم یک اسوه حسنه هستند.) نمونه‌هایی از آن رفتار کریمانه این موارد است:
الف) حفظ آبروی مؤمن: مردی از انصار نزد امام حسین (علیه‌السلام) آمد. می‌خواست نیاز خود را مطرح کند، ولی امام به او فرمودند: «ای برادر انصاری، آبرویت را از اینکه آشکارا درخواست کنی نگهدار و درخواست خود را به‌صورت کتبی عرضه کن.» آن مرد به حضرت چنین نوشت:ای اباعبدالله! فلانی از من پانصد دینار [سکه طلا] طلبکار است و برای دریافت آن پافشاری میکند. با او گفتگو فرمایید تا زمان میسر شدن مهلت دهد. امام کیسه‌ای را که در آن هزار دینار بود به او داد و فرمود: «پانصد سکه آن را به قرضت بده و پانصد سکه دیگر را کمک‌خرج زندگی خودساز و حاجت خود را فقط با سه گروه مطرح کن: دین‌دار، جوانمرد و آنکه ازنظر خانوادگی اصالت دارد.» [1]
ب) کمک به نیازمندان: امام حسین (علیه‌السلام) آن‌قدر کمک و خدمت‌رسانی به فقراء داشت که پشت و بازویش زخم شده بود. ابن شهرآشوب که از علمای اهل تسنن است از شعیب خزاعی میکند که: «بر پشت امام حسین (علیه‌السلام) در روز عاشورا اثر زخمی یافت شد، پس از امام زین‌العابدین (علیه‌السلام) درباره آن سؤال کردند، حضرت فرمود: این زخم مربوط به انتقال بارها است که حضرت شبانه به منزل بی‌سرپرست‌ها و یتیمان و فقیران می‌برد.» [2]
ج) رفتار کریمانه با زیردستان: امام حسین (علیه‌السلام) با جمعی از دوستان وارد باغ خود در مدینه شد. حضرت دید غلام او مشغول غذا خوردن است و او هر قرص نانی که برمی‌داشت نصف آن را به‌سوی سگی که در پیش روی او بود می‌انداخت. حضرت علت کار او را پرسیدند. غلام عرض کرد: وقتی سفره انداختم، این سگ در مقابل من نشست و به من نگاه می‌کرد. من حیا کردم که او گرسنه باشد و من غذا بخورم، ازاین‌رو هر قرص نان را مساوی تقسیم کردم. حضرت از پاسخ غلام به گریه افتاد و فرمود: تو را درراه خدا آزاد کردم و دو هزار دینار نیز به تو بخشیدم. غلام گفت: اگر مرا آزاد کنی من دست از تو برنمی‌دارم و باغبان تو در این باغ باقی می‌مانم. وقتی امام وفاداری او را دید، همه باغ را به او بخشید و فرمود: «انسان بزرگوار باید عمل او گفتارش را تائید کند، این باغ را با آنچه در آن است به تو بخشیدم، پس دوستان مرا میهمانان من به‌حساب آور و به آنان احترام بگذار، خدا تو را در روز قیامت کرامت ببخشد و اخلاق نیکو و ادب تو را مبارک گرداند.» [3]
به‌راستی اگر تنها رفتار ما مسلمانان شبیه ائمه و پیامبر (علیهم‌السلام) باشد تمام مردم جهان را به دین اسلام می‌توانیم دعوت کنیم، اما متأسفانه به دلیل فاصله گرفتن از اهلبیت (ع) و گرایش به الگوهای نامناسب، نتوانسته‌ایم زیبایی‌های بی‌نظیر دین اسلام را به جهان معرفی کنیم.
پی‌نوشت:
[1]. تحف
العقول، ابن
شعبه حرانى، ص: 247.
[2].
مناقب
آل أبی طالب، ابن شهرآشوب، ج4، ص: 66.
[3]. مستدرک
الوسائل،
نورى، حسین بن محمدتقی، ج7، ص: 193.
از اشکالاتی که وهابیون علیه شیعه مطرح می‌کنند این است که شیعیان برای سیدالشهدا (علیه‌السلام) محبت افراطی دارند، دلیل این اشکالات بی‌سوادی و عدم مطالعه فرقه ضاله وهابیت است که حتی کتاب‌های خود را هم نمی‌خوانند! در کتاب تاریخ ابن عساکر نوشته‌شده است که: «حـذیـفـه یمان می‌گوید: روزى پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) وارد مسجد شد امام حسین را روى دوش گـرفـتـه با دست‌های مبارکش پاهاى او را به سینه می‌فشرد فرمود: اى مردم می‌دانم درباره چه مـوضوعى اختلاف دارید (منظورش بهترین‌های بعد از خودش بود) این حسین بن على کسى اسـت کـه بـهـتـریـن مادربزرگ را دارد، جدش محمد، رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله) سالار پیامبران و جده‌اش خدیجه، اولین زنى است که به خدا و رسولش ایمان آورد. این حسین بن على بـهـتـرین پدر و مادر را دارد، پدرش على بن ابیطالب، برادر، وزیر و پسرعموی رسول خدا و اولین شخصی است که به خدا و رسولش ایمان آورد و مادرش فاطمه دختر محمد بانوى زنان جهان است ایـن حـسین بن على بهترین عمو را دارد، عمویش جعفر بن ابیطالب است که خدایش با دو بـال زیـنت داده تا در بهشت به هر جا که خواهد پرواز کند...» [1]
وقتی عظمت مقام سیدالشهدا برای ما قابل‌فهم باشد، طبیعتاً برای محبت نسبت به ایشان نیز حداکثری می‌شود، اما وهابیت و روشنفکرنماها، چون مقام حسین (ع) و فلسفه قیام و شهادت ایشان را نمی‌فهمند، شایستگی محبت ورزی به آن حضرت را نیز نخواهند داشت.
پی‌نوشت:
[1]. تاریخ ابن عساکر، زندگى امام حسین (ع)، ص 6 ـ 135.
