یکی از رگهای حیاتی جامعه اسلامی نظارت بر امور مسئولین و افعال مردم است، این امر مهم بهوسیله امربهمعروف و نهی از منکر مقدور خواهد بود و این کار از واجبات دین مبین اسلام به شمار میرود، متأسفانه در صدر اسلام، مردم به خاطر ترس یا طمع، از در انجام این فریضه کوتاهی کردند و درنتیجه، دین به ضعف گرایید و فاسقان مسلط شدند.
امام حسین (علیه السّلام) یکی از انگیزههای قیام خویش انجام همین امر مهم بیان میفرماید: «اُریدُ اَنْ آمُرَ بِالْمَعْروفِ وَ اَنْهی عَنِ الْمُنْکَرِِ؛ میخواهم امربهمعروف و نهی از منکر کنم.» [1]
قیام بر ضد حکومت ستم و تلاش برای اصلاح ساختار سیاسی جامعه و تشکیل حکومتی بر اساس حق و قرآن نیز از مصادیق امربهمعروف و نهی از منکر است.
پیروان سیدالشهدا (علیهالسلام) از یکسو وظیفهدارند علاوه بر ابراز نفرت از گناهان رایج در جامعه اسلامی، اشاعه فحشاء، روابط نامشروع و صدها گناه دیگر که با ترفند شبیه خون فرهنگی وارد جامعه اسلامی میشود با این موارد برخورد و مقابله کنند؛ و از سوی دیگر نسبت به اقدامهای غیر اسلامی مسئولین سیاسی، فسادهای اقتصادی در رجال سیاسی، رانتخواری و ... هر شخصی با توجه به جایگاه خود به آنها تذکر دهد؛ زیرا سکوت کردن نسبت به این امور به معنای رضایت و همراهی با مفسدین و گناهکاران خواهد بود، امیرالمؤمنین (علیهالسلام) فرمودند: «الرَّاضِی بِفِعْلِ قَوْمٍ کَالدَّاخِلِ فِیهِ مَعَهُم؛ کسی که از کار دیگری راضی و خشنود باشد مانند این است که خود او این کار را مرتکب شده است.» [2]
علاوه بر این شراکت در گناه؛ با سکوت در برابر فساد مردم و مسئولین باید منتظر باشیم امثال یزید بر مسلمین مسلط شوند و دولت بیکفایت و دین فروشی نظیر عربستان شکل بگیرد.
پینوشت:
[1]. بحار الأنوار (ط - بیروت)، علامه مجلسی، ج44، ص: 330.
[2]. نهج
البلاغة، صبحی صالح، ص: 499، ح 154.