بصیرت یعنی شناخت دین، فهم حق و باطل و تشخیص دوست از دشمن. نقش بصیرت در فعالیتهای سیاسی و اجتماعی، روشنتر میشود. امیرالمؤمنین (علیه السّلام) میفرماید: «حَمَلُوا بَصائِرَهُمْ عَلی اَسْیافِهِمْ؛ رزمندگان راستین بصیرتهای خویش را بر شمشیرهایشان سوار کردند.»[1] یعنی اگر در میدان نبرد تیغ میزدند، از روی بصیرت بود. یاران اباعبدالله (علیهالسلام) هم اهل بصیرت بودند، حق و باطل، دوست و دشمن، دین و امام زمان خود را درست شناخته بودند.
سیدالشهدا (علیهالسلام) در شب عاشورا در جمع یاران خویش فرمود: «این شب است که سیاهى و تاریکى آن شمارا فراگرفته، پس آن را چون شتر رهوارى گرفته و هر یک از شما دست یکى از اهلبیتم را گرفته و در این تاریکى شب پراکندهشده از صحنه بیرون شتابید و مرا با دشمن واگذارید چه آنان جز مرا نخواهند.» [2] نافع بن هلال، پس از سخنان امام حسین (علیه السّلام) برخاست و گفت: «فَاِنّا عَلی نِیّاتِنا وَ بَصائِرِنا؛ ما همان انگیزهها و بصیرتهایمان را داریم و از دست ندادهایم.» [3]
امام صادق (علیه السّلام) درباره حضرت عباس (علیه السّلام) میفرماید: «کانَ عَمُّنَا الْعَبّاسُ بْنُ عَلِیًّ نافِذَ الْبَصیرَةِ صُلْبَ الاِیْمانِ؛ عموى گرانقدرم، عباس، انسانى هوشمند و ژرفنگر و آراسته به ایمانى آگاهانه و استوار و عمیق بود.» [4] این بصیرت و غیرت دینی و سیاسی عباس (علیهالسلام) در پاسخ ادیبانه او به امان نامه شمر نمایان شد.
نقش بصیرت در جامعه پرتلاطم و پر فتنه امروزه نیز نقش اساسی دارد و پیروان مکتب عاشورایی در انتخابات و حمایتهای سیاسی خود از رجال سیاسی دولت، لازم است از بصیرت نافذ بهره بگیرند.
پینوشت:
[1]. نهجالبلاغه،
صبحی صالح، ص: 209.
[2]. لهوف، سید بن طاووس، ترجمه میر ابوطالبی، ص: 135.
[3]. لهوف، سید ابن طاووس، ترجمه فهرى، ص: 81.
[4]. در سوگ امیر آزادى (ترجمه مثیر الأحزان)، ص: 255.